Yine bir anneler günü arifesi ve evlat gibi hissedememenin dayanılmaz ağırlığı...

İçinde bulunduğum günler, ne kadar izin vermesem de beni yoruyor. Yalnız kaldığımda, bir gün daha bittiğinde, saat geldiğinde...
İnsan değerli hissetmek istiyor kendini, bu net!Anne, eş, evlat, ne olursan ol, hayat tüm ögeleriyle seni sevsin, sana değer versin istiyorsun. Duygularının farkına varılsın mesela...Yada takdir görebilirsin belki.
Evlat o kadar değerli ki benim için, içi o kadar dolu dolu ki, gerisini, başkasını anlamlandıramıyorum... "Çok seviyorum" yada "özledim" demenin kuru kuruya ne anlamı var ki...Onun içini dolduracak, onu tatlandıracak sensin. Kanınla, canınla yap o zaman bunu...
Olan olur, yaşananlar unutulur gider, duygular kalır anılarınızı canlı tutan... Hisler geçmez, akmaz, kokmaz, bekler...
Yaşama nasıl sıkı sarılırsam sarılayım, bir şarkıda yüzümde güller de açsa, ben bana kaldığımda mutsuzluğum, kırgınlığım avaz avaz bağırıyor.
Annemi yine çok özlüyorum. Yine onsuzluk yapışıyor yakama... Kimsenin beni anlayamayacağını sandığım bir çıkmazdayım yine...